شیرین‌بیان (نام علمی: Glycyrrhiza glabra)، که به فارسی مَهک گفته می شود.گیاهی خودرو از تیره سبزی آساها، بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و نواحی معتدل آسیاست. در اکثر نقاط ایران خصوصا در شهرستان خاتم مروست و نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان، سلسله جبال بختیاری و شهرستان اقلید به فراوانی می روید.برگ های آن مرکب است و از 4 تا 7 زوج برگ به اضافه یک برگچه انتهایی تشکیل یافته است که به سبب ترشح شیره چسبیده اند.گل هایش مایل به آبی و میوه اش شامل 5 تا 6 دانه ی مایل به قهوه ای است. ریشه و ساقه زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد.ریشه ها و ریزوم های این گیاه دارای پوستی قهوه ای رنگ یا سیاه و دارای مغز زرد رنگ است.

قسمت مورد استفاده شیرین بیان ساقه های زیرزمینی و ریشه های گیاه است که دارای ترکیبات مختلفی است.مهم ترین ماده اصلی که موجب شیرینی شیرین بیان است، ترکیب موجود در ریشه های گیاه به نام اسید گلیسریزیک است که پنجاه برابر از شکر شیرین تر است و مقدار آن با توجه به شرایط محیطی و گونه گیاه بین 5 تا 20 درصد است.ریشه های این گیاه دارای کومارین، فلاون، روغن های فرار و استرول گیاهی نیز است.پودر ریشه شیرین بیان در دارو سازی اهمیت فراوانی دارد.